من هم بعضی وقتا دلم می گیره................

                         

هوای خانه چه دلگیر می شود گاهی
از این زمانه دلم سیر می شود گاهی
عقاب تیز پر دشتهای استغنا
اسیر پنجه ی تقدیر می شود گاهی
صدای زمزمه ی عاشقانه آزادی
فغان و ناله ی شبگیر می شود گاهی
نگاهِ مردم بیگانه در دل غربت
به چَشمِ خسته ی من تیر می شود گاهی
مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز
جوان ز حادثه ای پیر می شود گاهی
بگو اگر چه به جایی نمی رسد فریاد
کلام حق دمِ شمشیر می شود گاهی
بگیر دست مرا آشنای درد بگیر                          
مگو چنین و چنان، دیر می شود گاهی
به سوی خویش مرا می کشد چه خون و چه خاک
محبّت است که زنجیر می شود گاهی

 ------------------------------------

عادتم دادی.....................

به تو عادت کرده بودم

               مثل گلبرگی به شبنم    ُ مثل عاشقی به غربتُ       مثل مجروحی به مرحم

با سرعت برو ُاین زندگی جاده یه طرفه داره..............

    قصه سفر همینه تا جاده ها رو داری

باید که بگذری از این جاده                       این رسم زندگیه                باید که بسازی ُبسوزی ُاما نیباید بسوزونی؟؟؟؟؟

یادت نره نامردی تو مرام ما نیست!!!!!!!!!!!             می خوای بسوزونی بسوزون        اما بدون که تو هم یه روزی می سوزی

این رسم زندگیه باید تو هم بسوزی               مثل همه ما آدما             بذار که همه ما با هم برابر بشیم                      همیشه با هم باشیم

             تقدیم به تمام دوستانی که جاده زندگیشون یه

عروسک نمایشی

عروسک دوست داشتنی

کی میشه مال من بشی؟

سر روی شونم بذاری

دست روی موهام بکشی

پر زدنا یادم بدی!!!!!

آبم بدی دونم بدی

دوست داشتنم یادم بدی

اما یه وقت پرم ندی!!

شبا به خواب من بیای

منا به رویا ببری

به اون دورای دور دور

تا پیش ابرا ببری!

پاییز داره میاد.................................................

دل من دیگه خطا نکن

دل من دیگه خطا نکن!

!با غریبه ها وفا نکن

زندگی رو باختی دل من

مردم و شناختی دل من

تا به کی سراپا حقیقتی؟

                                                         
تا به کی خراب محبتی؟

هم نشین این و اون می شی

خسته و پریشون می شی

دشت بخت تو کویر می شه

مرغ آرزوت اسیر میشه

ساکت و صبوری دل من

...مثل بوف کوری دل من

بهانه می خواست.................؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

بدنبال بهانه ای ،

برای دوباره آمدن و

کوبش در بارگاهت ...

آمدم و

ایستادم و

برگشتم ،

تا بیابم بهانه ای را

برای باز امدن ...

ناگه ،

یافتمش آن را ،

امانتی که

در قفایم

برجای مانده بود :

دلی که سپرده بودم و

نگهدارش تو بودی ...

تقدیم به عزیز ترین کسم.........................

 

د ست ها یت به د لم گر می و ا حسا س و صفا می بخشد.........و نگا هت گل غم ها ی مر ا می چیند

 

 

دوست دارم با تمام عشق و امیدی که در آرامگاه دلم وجود دارد باورت کنم و چنان باشم که تو

می خواهی.

 دوست دارم شبی را تا صبح به تماشاگه چشمانت همان چشمان تیله ات بنشینم تا باورت کنم و باور

 کنم چگونه دیدن و چگونه بودن را.

 دوست دارم که شبی را تا صبح با تو نشسته و تمام عقده‌های دلم را

برایت بازگو کنم تا شاید مرحمی بر زخم دل شکسته خود گذاشته باشم

 دوست دارم که چنان تو را

پرستش کنم که حتی مجنون لیلی اش را پرستش نکرده بود و مجنون به این عشق و به این گونه

پرستش حسادت کند.

 

درد دلم را با که ............

دلم گرفته است.

دلم گرفته است...میخاهم بگریم اما اشک به میهمانی چشمانم نمی آید ,تنم خسته و روحم رنجور گشته و میخواهم از این همه ناراحتی بگریزم اما پا هایم مرا یاری نمیکنند . مانند پرنده ایی در قفس زندانی گشته ام . از این همه تکرار خسته شده ام , چقدر دلم میخواهد طعم واقعی زندگی را بچشم , چقدر دلم میخواهد مثل قدیم عاشق هم بودیم , چقدر دلم میخواهد مثل قدیم کلمه ی دوستت دارم را هر روز از زبانت بشنوم , ولی افسوس آن کلمه که مرا به زندگی امیدوار می کرد هال به فرا موشی سپرده شد و جایش را تحقیر گرفت .